14.

Powrót, powrót, powrót.

Tak, wróciłam po bardzo długiej przerwie. Na dzień dobry informacja o konkursie, który odbywa się u EKOcentryczki. Do wygrania wiele kosmetyków (i nie tylko) z półki ekologicznej.W imieniu autorki bloga i swoim również zapraszam. Może i ty coś wygrasz?

http://ekocentryczka.blogspot.com/2011/11/konkurs.html

13.

Dzisiejszy post będzie o mojej małej podróży. Jeszcze nie wszyscy wiecie, ale ja kocham podróżować. Uwielbiam być w ruchu. Dzisiaj tutaj, jutro tam. Mogłabym spędzić całe życie na takiej zasadzie. Nie należę do osób, co się przywiązują do rzeczy, miejsc czy ludzi. Ktoś kiedyś nazwał mnie osobą aspołeczną, ktoś inny wyalienowaną i myślę, że obie te osoby miały trochę racji.

Moja podróż była bardzo spontaniczna. W sobotę padł pomysł, a już w poniedziałek był realizowany. Wycieczka odbyła się do miejsca oddalonego od mojego Wrocławia o 82 km - Opola. Nigdy w tym mieście nie byłam, a wiedziałam o nim tylko tyle ile wyczytałam w internecie, czyli m.in. to, że jest dużo, dużo mniejsze od Wrocławia (Opole 96,55km², Wrocław aż 293km²). Spakowałam tylko kilka najpotrzebniejszych rzeczy i o 6:45 wyszłam z domu, a o 7:38 już byłam w drodze.

W Opolu na dzień dobry przywitał mnie... dworzec. ;) Następnie kiosk, w którym zaopatrzyłam się w mapę, a potem już jakoś poszło. Zwiedziłam kilka kościołów, jedyną wielką galerię, w której na samej górze było obserwatorium. Widok był przepiękny, tym bardziej, że pogoda dopisywała. Zwiedziłam również wyspę Opola, studnię św. Wojciecha, tzw. cztery pory roku, Amfiteatr, Opolską Wenecję, kilka mostów, Aleję Gwiazd oraz bardzo dużo ulic i uliczek.

 

Czy coś mnie zaskoczyło w Opolu? Owszem tak, jest kilka takich rzeczy. Po pierwsze nie ma tam darmowych parkingów ani w ogóle innych miejsc do parkowania. Gdziekolwiek chcemy zaparkować to musimy wykupić bilet. Po drugie ludzie są o wiele, wiele milsi niż Wrocławianie i bardzo często używają słów przepraszam, proszę i dziękuję. Po trzecie nie ma tam prawie w ogóle sygnalizacji świetlnej. Jedynie na większych skrzyżowaniach. Po czwarte auta zatrzymują się same i przepuszczają pieszych, nie trzeba się chamsko pchać na ulicę. Po piąte ludzie mniej się spieszą i są mniej nerwowi. Po szóste mury, bramy i inne w przeciwieństwie do Wrocławia są w ogóle niepopisane. Może tylko dwa albo trzy razy widziałam jakieś napisy wykonane sprejami. Po siódme mieszkańcy Opola chyba kochają schody. Ciągle były schody, ciągle do góry, ciągle do dołu, ciągle schody. Nie wiem czy tylko Opole ma ich aż tyle, czy po prostu Wrocław jest bardzo ubogi, ale jedno jest pewne. Cieszę się, że my ich aż tyle nie mamy! ;) I w końcu... Uniwersytety. Są one o wiele, wiele ładniejsze od tych Wrocławskich. Szczególnie zachwycił mnie jeden, (na który na szczęście mogłam wejść). Znajdował się tam piękny ogród. Chętnie bym tam wychodziła na przerwach czy okienkach.

Opole to nie jest duże miasto. Ja kocham miejsca tętniące życiem, takie co nigdy nie śpią. Mimo to miasto mi się spodobało. Jeżeli chcecie gdzieś pojechał na dzień/dwa to Opole świetnie się na to nadaje. Ja nie odwiedziłam kilku miejsc (np. Cmentarz Żydowski), ponieważ brakło mi czasu. Myślę, że gdybym miała dzień więcej to zwiedziłabym wszystko, co warto. Mimo to i tak prawie ze wszystkim się "wyrobiłam". Jeżeli bym miała ocenić to jak mi się ta wycieczka, miasto i cała reszta podobała w skali 1-6 to wystawiłabym ocenę 4+.

A na koniec Opolska Wenecja i Ratusz. :)

 

12.

Dzisiaj na moim blogu pojawi się notka o czymś zupełnie innym niż kosmetyki. Jak wskazuje nagłówek mojego bloga miało być o wszystkim, a tym czasem pisałam tylko o jednym. Naprawiam teraz swój błąd. ;)

Dzisiaj opowiem Wam o moim ulubionym soku: marchewkowym. Pierwszy raz w życiu sok marchewkowy spróbowałam jeszcze w podstawówce i był ohydny. Nie pamiętam, z jakiej był firmy. Mniej więcej rok później mama namówiła mnie na spróbowanie soku marchewkowego własnej roboty. Mówiła, że jest pyszny i to nie to samo, co ze sklepu. Opierałam się, ale w końcu dałam się przekonać. Mama miała rację był przepyszny! Zakochałam się od razu. Sok z butelki piłam jeszcze tylko raz i nie był tak niesmaczny jak ten za pierwszy, ale nie był to czysty sok marchewkowy tylko z jabłkiem, wyraźnie było je czuć. Ktoś, kto nigdy nie pił własnej roboty na pewno dałby się nabrać, że to czysty sok z marchewki.

A teraz o samym soku z marchewki. Dlaczego warto pić taki sok. Wiem, że wiele osób nie lubi pić soków. Myślę, że warto zacząć od takiego z marchewki, bo jest słodki i szybciej przypadnie do gustu niż np. z grapefruita (mój drugi ulubiony sok).

Sok marchewkowy z względu na wiele właściwości zdrowotnych nazywany jest cudownym sokiem. Duża liczba osób cierpiących  na różnorodne schorzenia po wprowadzeniu do swego jadłospisu soku marchewkowego stwierdziła, że sok marchewkowy  poprawił im zdrowie. Świeżo wyciskane soki na bazie marchwi (najlepiej organicznej) są ważnym elementem diety antynowotworowej.

Sok marchewkowy jest jednym z najbogatszych źródeł witaminy A (prowitaminy A) i jako taki może być z powodzeniem używany w codziennym jadłospisie. Sok marchewkowy ( świeżo wyciskany)  zajmuje wysoką pozycję, jako źródło innych witamin szczególnie witamin z grupy B. Zawartość minerałów jest również wysoka włączając w to wapń, miedź, magnez, potas, sód, fosfor, chlor, siarkę oraz żelazo. Witamina A zawarta w soku marchewkowym jest nieodzowna w funkcjonowaniu naszych oczów. Witamina A jest niezbędna w utrzymaniu zdrowego stanu dla wszelkiego rodzaju błon śluzowych. Witamina A wspomaga wzrost i rozwój kości wraz z zębami, tkanek miękkich, funkcjonowaniu różnorodnych gruczołów. Wspomaga również odporność na infekcje. Pierwsze objawy początkowego stadium niedoborów witaminy A to: suchy, złuszczający się naskórek szczególnie na ramionach i nogach; niedomagania w przewodzie pokarmowym (jelita), biegunki, słaby apetyt, upośledzony wzrost, spadek wigoru, spadek wagi ciała oraz słabowitość fizyczna; zanikanie gruczołów, słabo rozwinięte uzębienie z powodu deformacji emalii nazębnej, słaba zębina oraz jama zęba. Prawdopodobnie  niedobory witaminy A mogą prowadzić do: bezpłodności, do degeneracji nerwów obwodowych, kamieni nerkowych i kamieni w moczowodach (pęcherzu moczowym itp.). Wielu specjalistów podkreśla, że występujące niedobory witaminy A  mogą być rezultatem albo zbyt małej ilości witaminy A pobieranej wraz z pokarmem, albo genetycznego upośledzenia metabolizmu. Inną przyczyną niedoborów witaminy A jest używanie mineralnych olejków stosowanych, jako nośników witaminy A, a znacząco pogarszających wchłanianie witaminy A w przewodzie pokarmowym. Podczas zachodzenia niekorzystnych zmian spowodowanych niedoborami witaminy A, naturalną obroną organizmu przeciw infekcjom bakteryjnym jest usuwanie zaatakowanej tkanki (łuszczenie). Odpowiedni pobór witaminy A szczególnie w postaci surowego, świeżego soku z marchewki pomaga przezwyciężyć wszelkiego rodzaju infekcje.

Witamina A jest witaminą rozpuszczalną w tłuszczach, a nie w wodzie. Z tego wynika, że nadmiary witaminy A nie mogą być wydalane wraz z płynami ustrojowymi np. poprzez mocz, pocenie - jest ona magazynowana. Około 958 jednostek witaminy A jest magazynowanych w wątrobie, niewielkie ilości w innych tkankach np. w nerce, płucach oraz w warstwie podskórnej. Wątroba jest w stanie magazynować duże ilości witaminy A nawet na okres kilku lat w przeliczeniu na ww. minimalne dzienne dawki. Cały sekret leży w tym, aby utrzymać "żelazny zapas" wątroby na odpowiednio wysokim poziomie, a to wymaga codziennego wchłaniania odpowiedniej dawki witaminy A. Ilości beta-karotenu (w wątrobie jest przetwarzany na witaminę A) zawartego w soku marchewkowym można określić po jego intensywnym, czerwono-pomarańczowym zabarwieniu. Duże, solidne, ciemno-pomarańczowe marchewki są najlepsze, najbogatsze w beta-karoten w przeciwieństwie do jaśniejszych marchewek.

Inną witaminą znajdującą się w soku marchewkowym to witamina E. Witamina E występuje w 3 formach tj. alfa-, beta- oraz gamma-tocopherol , mieszanina ww. trzech form znana jest pod nazwą „witamina E kompleks”.

Aby dostarczać dużą ilość witamin oraz  minerałów dzienny jadłospis powinien być wzbogacony o surowy, świeży sok marchewkowy, pełen korzystnych właściwości zdrowotnych. Sok marchewkowy może być spożywany sam w sobie albo w połączeniu z innymi sokami i homogenatami owocowo-warzywnymi np. jabłkowym, nawet homogenizowany razem z awokado.

Pomoc:
1. http://amigdalina.com.pl/

11.

Dzisiaj na moim blogu pojawią się dwa tagi. Otagowana zostałam już dawno, bo w maju, a do tej pory się za to nie wzięłam. Nie lubię olewać ludzi, dlatego biorę się za to, chociaż z wielkim opóźnieniem, za które bardzo przepraszam.


Pierwszy tag: Sunshine Award

Zasady Sunshine Award:
1. Podziękować za wyróżnienie.
2. Zamieścić link do bloga osoby, która Cię wyróżniła.
3. Wkleić logo wyróżnień.
4. Przekazać nagrodę do 10 blogów.
5. Zamieścić linki do tych blogów.
6. Powiadomić nominowane osoby.

7. Stworzyć listę rzeczy, które czynią Cię szczęśliwą.

Podaruję sobie punkt 4, 5 i 6, ponieważ już chyba każdy był otagowany. :)
Podziękowania natomiast należą się Kotwilce oraz Czarnemu Elfowi
Bardzo, bardzo wam dziękuję.


Co mnie czyni szczęśliwą, hm...? To nie takie proste pytanie. Na pewno wewnętrzny spokój i świadomość, że wszystko toczy się po właściwym torze. Szczęśliwą czynią mnie czasem proste, codzienne sprawy, pewne zdania, uśmiech ludzi na ulicy. Szczęście to bardzo duże słowo.


Drugi tag: TOP 10 AWARD

 

Zasady TOP 10 AWARD:

1. Podziękuj za przyznanie wyróżnienia.
2. Zamieść u siebie link do bloga osoby, która Cię wyróżniła.
3. Wklej u siebie logo wyróżnienia.
4. Przekaż nagrodę 10 bloggerkom.
5. Zamieść linki do tych blogów.
6. Powiadom o tym nominowane osoby.
7. Stwórz listę 10 ulubionych kosmetyków.

Podziękowania ponownie należą się Kotwilce. :)

Trudno mi wybrać dziesięć ulubionych kosmetyków. Po pierwsze często testuje jakieś nowe kosmetyki, a po drugie nie używam ich za wielu, ale mimo to spróbuję. 
1. Żel myjący do twarzy (Dr Scheller) 
2. Płyn do kąpieli (Babydream)
3. Odżywka do włosów (Alterra)
4. Balsam do stóp (Natuderm Botanics) 
5. Krem do mycia twarzy (Alterra)
6. Oliwka pielęgnacyjna (HiPP)
7. Balsam do higieny intymnej, sensitive (Facelle)
8. Olejek z drzewa herbacianego (Kej)
9. Krem do twarzy i ciała (Babydream)
10. Olej Jojoba (ZróbSobieKrem)

10.

W dniu dzisiejszym udałam się do Mydlarni przy ulicy Wita Stwosza, aby zakupić pewien szampon, którego (jak się okazało na miejscu) nie było. Jednak obok były produkty ze strony zrobsobiekrem gdzie między innymi stał olej jojoba. Kilka dni temu nasłuchałam się wielu pozytywnych opinii na jego temat, więc postanowiłam go kupić. 

Olej prezentuje się tak (zdjęcie z internetu, nie przejmujecie cię datą ważności, mój jest świeży ;))

 

Skoro już jesteśmy dzisiaj przy tym oleju to powiem Wam coś więcej na jego temat.

Nazwa: Simmondsia Chinensis (Jojoba) Seed Oil

Pochodzenie: Chiny, Meksyk, południowa część Stanów Zjednoczonych, Argentyna, Australia.

Wiadomości ogólne:

Jojoba to wiecznie zielony krzew zwany niekiedy bukszpanem chińskim. Roślina ta pochodzi z pustyń Sonora i Mojave rozciągających się na terenach Meksyku i stanu Arizona w USA. Krzew jojoby ma grube, szaro-zielone liście oraz niepozorne, żółto-zielone kwiaty. Rodzi twarde, owalne orzechy barwy ciemnobrązowej. Orzechy jojoby zbiera się w celu pozyskania ciekłego wosku powszechnie znanego jako olej z nasion jojoby. Ta bezwonna i bezbarwna ciecz jest nadzwyczaj odporna na utlenianie i charakteryzuje się niezwykłym składem chemicznym zbliżonym bardziej do składu ludzkiego sebum lub tranu z wieloryba niż do składu zwykłego oleju roślinnego.

Jojoba zawdzięcza swoja nazwę plemieniu O'odham, rdzennym mieszkańcom pustyni Sonora, którzy przez setki lat używali i wysoko cenili olej z nasion jojoby. Dodawali go do produktów kosmetycznych i leków, takich jak balsamy do ciała czy odżywki do włosów, a także stosowali jako uzupełnienie diety tłumiące głód w okresach, gdy brakowało żywności. Z prażonych nasion jojoby parzono także napój zbliżony do współczesnej kawy.

Dziś krzewy jojoby uprawia się powszechnie na terenach pustynnych i półpustynnych, przede wszystkim w Argentynie, Australii, Izraelu, Meksyku, Palestynie, Peru, a także w USA. Na całym świecie olej z nasion jojoby coraz częściej zastępuje tran, przyczyniając się tym samym do ocalenia wielorybów przed wyginięciem.

Zastosowanie w kosmetyce:

Olej z nasion jojoby jest uważany za jeden z najważniejszych składników produktów kosmetycznych. Olej ten tworzy na powierzchni naskórka cienką, nietłustą powłokę lipidową o silnych właściwościach natłuszczających, która zwiększa elastyczność i sprężystość skóry, nadając jej równocześnie aksamitną gładkość. Olej z nasion jojoby jest ponadto znany jako skuteczny środek oczyszczający, kondycjonujący, nawilżający i zmiękczający zarówno skórę, jak i włosy - z tego względu często można go znaleźć w składzie różnorodnych produktów kosmetycznych przeznaczonych do pielęgnacji włosów, ciała i twarzy.

Można go stosować do każdego rodzaju cery. Cera sucha produkuje zbyt mało sebum. Olej z jojoby doskonale zastąpi te niedobory i zapobiegnie wysuszeniu skóry. Odżywi ją i nawilży. Zachowuje naturalny kwaśny odczyn skóry. Cera tłusta nadmiernie wydziela sebum i jest skłonna do wyprysków. Olej jojoba reguluje (hamuje) wydzielane sebum. Przyśpiesza regenerację komórek skóry łagodzi stany zapalne. Przy łupieżu, egzemach i łuszczycy działa nawilżająco i kojąco. Jest bakteriostatyczny, dodawany do preparatu wydłuża jego okres trwałości. Ponieważ nie ma charakterystycznego zapachu, jest również stosowany jako nośnik do perfum. Perfumy na bazie oleju jojoba nie są tak lotne, jak na bazie alkoholu i ich trwałość jest dużo większa.

Sodium Ascorbyl Phosphate

Witamina C. Jeden z najefektywniejszych przeciwutleniaczy. Chroni komórki skóry przed atakiem wolnych rodników, uczestniczy w syntezie elastyny i kolagenu, zapewnia delikatne działanie przeciwbakteryjne. Brak możliwości pozyskania z natury.

Sodium Benzoate

Środek chroniący produkty przed atakiem bakterii, drożdżaków i pleśni. Substancja biostatyczna o właściwościach biobójczych. Jest to konserwant identyczny z naturalnymi, których odpowiedniki, w postaci chemicznie takich samych lub bardzo zbliżonych związków, występują w przyrodzie. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Sodium Carboxymethyl Betaglucan

Substancja wiążąca, regulator konsystencji fazy wodnej. Wspomaga system ochronny skóry, buduje na jej powierzchni film ochronny. Brak możliwości pozyskania z natury.

Sodium Chloride

Powszechnie znana sól kuchenna, której białe kryształy łatwo chłoną wodę, wydobywając ją z otoczenia. Działanie osmotyczne soli ma wpływ tonizujący i stymulujący. Sól czyści i odkaża, a także pobudza krążenie krwi w naczyniach włosowatych. Aprobowana przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Sodium Hyaluronate

Sól sodowa kwasu hialuronowego, będąca naturalną składową tkanki skórnej. Wykazuje doskonałe działanie nawilżające, wiążące wodę w naskórku. Aprobowana przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Sodium Hydroxide

Wodorotlenek sodowy. Regulator pH. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Sodium Lactate

Naturalna sól sodowa kwasu mlekowego. Pomaga utrzymać wilgoć w skórze. Aprobowana przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Sodium Phytate

Naturalny środek ochronny bazy produktu. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Sodium Polyacrylate

Emulgator polimerowy o właściwościach stabilizujących, zagęszczających i emulgujących, stosowany w emulsjach przeznaczonych do pielęgnacji skóry. Brak możliwości pozyskania z natury.

Sodium Starch Octenylsuccinate

Sól sodowa oktenylobursztynianu skrobiowego. Absorbent, stabilizator emulsji, regulator lepkości naturalnego pochodzenia. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Sodium Stearoyl Glutamate

Emulgator naturalnego pochodzenia, stosowany w emulsjach typu olej w wodzie. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Sodium Stearoyl Lactylate

Emulgator pochodzenia naturalnego. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Sorbitan Olivate

Monooleinian sorbitolu. Emulgator naturalnego pochodzenia, stosowany w emulsjach typu olej w wodzie, nadający produktom konsystencję ciekłego kryształu. Wspomaga zmniejszenie procesu utraty wody przez naskórek. Składnik organiczny.

Sorbitol

Czynnik nawilżający, zatrzymujący wilgoć w skórze. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Spent Grain Wax

Wosk otrzymywany z ziaren jęczmienia. Bogaty w kwas linolenowy, unikalne fitosterole i nasycone kwasy tłuszczowe. Polecany do skóry suchej i wrażliwej. Posiada własności łagodzące i przeciwdziałające podrażnieniom. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Squalane

Roślinny skwalan będący naturalnym emolientem o licznych właściwościach kosmetycznych: zwiększa miękkość i elastyczność skóry, odbudowuje i przywraca właściwości ochronne płaszcza lipidowego, nawilża, chroni przed przenikaniem szkodliwych składników środowiskowych, posiada własności przeciwutleniające, odżywia, natłuszcza skórę, tworzy na powierzchni film ochronny. Składnik o niskim stopniu komedogenności. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Stearic Acid

Kwas tłuszczowy pochodzenia roślinnego, w postaci ciała stałego. Po zobojętnieniu pełni funkcję emulgatora w emulsjach typu olej w wodzie. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Stearyl Citrate

Składnik naturalnego pochodzenia. Stosowany jako rozpuszczalny w tłuszczach związek chelatujący. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Steralkonium Hectorite

Naturalna glinka hektorytowa. Substancja wpływająca na kształtowanie struktury produktu kosmetycznego. Aprobowana przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Sucrose

Cukier. Stosowany w kosmetyce jako naturalny środek peelingujący oraz utrzymujący wilgoć w skórze. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Sucrose Dilaurate

Naturalny emulgator pochodzenia cukrowego. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Sucrose Laurate

Naturalny emulgator pochodzenia cukrowego. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Sucrose Trilaurate

Naturalny emulgator pochodzenia cukrowego. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Thymus Vulgaris Flower/Leaf Extract

» organiczny wyciąg z liści tymianku (macierzanki)

POCHODZENIE: Polska, Hiszpania, Francja, Maroko

Wiadomości botaniczne, pochodzenie i tradycja zastosowania.

Tymianek jest wieloletnią, intensywnie pachnącą rośliną zielną o drewniejących łodygach i drobnych, szarozielonych listkach. Dorasta do 40 cm i silnie się rozkrzewia. Ma drobne, białe lub bladofioletowe kwiaty, które rozwijają się w ciągu całego sezonu wegetacyjnego, trwającego od początku lata do końca jesieni. Roślina ta łatwo rozmnaża się przez podział lub rozsiewanie drobnych nasion, które wytwarza w wielkiej liczbie.

Tymianek pochodzi z zachodniej części Basenu Morza Śródziemnego, przede wszystkim z południowych Włoch. Rośnie w miejscach silnie nasłonecznionych, na dobrze przepuszczalnych, skalistych glebach poniżej 2500 m n.p.m. Na całym świecie tymianek stosuje się do celów kulinarnych jako aromatyczną przyprawę. Co za tym idzie, jest on uprawiany niemal w każdym kraju. Uprawę tymianku do celów handlowo-przemysłowych prowadzi się głównie na południu Francji, w Hiszpanii, Maroku i Ameryce Północnej.

Tymianek był stosowany do celów kosmetycznych i leczniczych już w czasach starożytnych. Egipcjanie wykorzystywali go podczas balsamowania zwłok; Grecy stosowali go w łaźniach i kadzidłach świątynnych. Uważa się, że tymianek upowszechnili w Europie starożytni Rzymianie, którzy palili w pomieszczeniach kadzidła z tymianku, aby odświeżyć powietrze. W średniowieczu gałązki tymianku wkładano między poduszki, by przywołać spokojny sen i zapobiec koszmarom. Kobiety wręczały tymianek rycerzom i wojownikom, wierzono bowiem, że jego zapach dodaje odwagi walczącym.

Do celów leczniczych stosuje się napar z tymianku, który wspomaga leczenie ataków kaszlu, zapalenia gardła, zapalenia oskrzelu i infekcji układu moczowego. Tymianek służy ponadto jako środek przeczyszczający i działa wspomagająco w różnych dolegliwościach układu pokarmowego, takich jak wzdęcia. Zażywa się go również w celu usunięcia z organizmu pasożytów. Ze względu na silne właściwości odkażające napar z tymianku stosuje się także zewnętrznie do przemywania ran oraz leczenia infekcji w obrębie jamy ustnej. Tymiankowy olejek do masażu działa uśmierzająco na bóle reumatyczne, a także przynosi ukojenie w przypadku nadciągniętych mięśni i sztywności karku.

Walory kosmetyczne.

Wyciąg z liści tymianku słynie z silnych właściwości przeciwbakteryjnych i ściągających. Właśnie z ich powodu znajduje często zastosowanie w produktach przeznaczonych do pielęgnacji skóry wrażliwej podatnej na trądzik i innego rodzaju podrażnienia. Wyciąg z liści tymianku działa tonizująco na skórę, łagodząc podrażnienia i zapewniając jej odświeżenie. Jest ponadto pomocny w zwalczaniu infekcji grzybiczych: zaleca się jego stosowanie w leczeniu grzybicy stóp.
Ze względu na właściwości przeciwutleniające, wyciąg z liści tymianku stanowi idealny składnik produktów kosmetycznych chroniących skórę i włosy przed procesami utleniania.
Wyciąg z liści tymianku jest także doskonałym środkiem przeciwzapalnym stosowanym w olejkach do masażu obolałych mięśni i stawów, a także w produktach do higieny jamy ustnej, takich jak pasty do zębów czy płyny do płukania ust.

Titanium Dioxide

Dwutlenek tytanu. Naturalnie występujący minerał, pełniący rolę filtra przeciwsłonecznego w kosmetykach. Mechanizm ochrony polega na fizycznym odbijaniu promieniowania UVA i UVB od powierzchni skóry. Uznawany za całkowicie bezpieczny i nie niosący ryzyka bioakumulacji w organizmie. Dzięki swej cząsteczkowej budowie nie wnika w głąb skóry, nie powodując podrażnień kontaktowych. Dwutlenek tytanu stosowany jest również jako biały pigment. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Tocopherols

Tokoferol to naturalnie występująca w różnych olejach roślinnych forma witaminy E. Korzystnie oddziałuje na suchą skórę. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Tocopheryl Acetate

Ustabilizowana witamina E. Silny antyutleniacz, chroni DNA i inne struktury komórkowe przed atakiem wolnych rodników. Zapewnia efekt nawilżający, odżywczy i przeciwzapalny. Brak możliwości pozyskania z natury.

Trihydroxystearin

Naturalna pochodna oleju rycynowego, stosowana jako zagęstnik w kosmetykach zawierających oleje roślinne. Poprawia stabilność produktów. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Triticum Vulgare (Wheat) Germ Extract

» wyciąg z kiełków pszenicy

POCHODZENIE: Europa

Wiadomości botaniczne, pochodzenie i tradycja zastosowania.

Pszenica to jednoroczna roślina zielna osiągająca wysokość do 150 cm. Posiada prostą i gładką, dętą (tj. pustą w środku) łodygę, z której węzłów wyrastają naprzemianlegle duże, dość sztywne, wstęgowate liście bezogonkowe. Długi kwiatostan pszenicy ma formę kłosa złożonego z kłosków kwiatowych ułożonych w dwóch rzędach po dwóch stronach źdźbła. Na każdy kłosek składają się dwa rzędy od dwóch do pięciu drobnych, zielonych kwiatów, osłonięte dwiema łuskowatymi plewami kłosowymi. Owoc pszenicy to owalny ziarniak zwieńczony włoskami, z podłużną bruzdą po środku.

Pochodząca z Azji Mniejszej pszenica to najbardziej rozpowszechniony na świecie gatunek zboża uprawnego. Występuje w wielu różnych odmianach i formach hybrydowych; a ponadto rośnie nadal w stanie dzikim na terenach położonych wzdłuż brzegów Eufratu. Najlepiej udaje się w suchym klimacie umiarkowanym.

Uprawa pszenicy sięga czasów prehistorycznych: uważa się, że była ona drugim, po jęczmieniu, najstarszym zbożem uprawnym. Zdaniem botanika J.F. Leroya (1970) uprawę pszenicy rozpoczęto w Azji Środkowo-Wschodniej około 8000 lat temu. Następnie podjęto ją na terenach Basenu Morza Śródziemnego, a jeszcze później na obszarze niemal całej Europy, gdzie pszenica upowszechniła się już w III w. p.n.e.

Pszenica była - i w pewnym stopniu jest nadal - wykorzystywana w ludowym ziołolecznictwie jako składnik wielu leków. „Zbożową polewkę" zalecano jako skuteczny środek na kolki jelitowe u niemowląt, a napar z otrębów uważano za lek łagodzący silny kaszel i gorączkę.

Walory kosmetyczne.

Pszenica zawiera białka i węglowodany, którym zawdzięcza swoje nawilżające, odżywcze i wygładzające właściwości. Wyciąg z pszenicy można stosować w produktach przeznaczonych do pielęgnacji zmęczonej i dojrzałej skóry, a także wiotkich i cienkich włosów.
Otręby pszenne stanowią niezwykle bogate źródło soli mineralnych. Zaleca się ich stosowanie w celu uzupełnienia niedoboru minerałów, a także odmłodzenia pozbawionej blasku, zmęczonej skóry. Olej z kiełków pszenicy zawiera witaminę E w stężeniu wyższym niż jakikolwiek inny olej roślinny. Jest ceniony ze względu na swoje nawilżające, pielęgnujące i regenerujące właściwości, dzięki którym stanowi wartościowy składnik preparatów do pielęgnacji skóry wokół oczu oraz skóry suchej lub zniszczonej, a także składnik szamponów przeznaczonych dla włosów suchych i delikatnych. Ponadto olej z kiełków pszenicy nadaje się doskonale do pielęgnacji wrażliwej skóry niemowląt. Stosowany w produktach przeznaczonych dla skóry dojrzałej, olej z kiełków pszenicy jest skutecznym przeciwutleniaczem, który opóźnia starzenie się skóry i zapobiega powstawaniu zmarszczek.
Olej ten wykorzystuje się także w produktach do opalania oraz do pielęgnacji opalonej skóry. Olej z kiełków pszenicy jest doskonałą odżywką dla skóry i włosów, dzięki czemu stanowi cenny składnik natłuszczających produktów kosmetycznych.

Vaccinium Macrocarpon Fruit Extract

» wyciąg z owoców żurawiny

POCHODZENIE: Europa, Rosja, Ameryka Północna

Wiadomości botaniczne, pochodzenie i tradycja zastosowania.

Żurawina jest wiecznie zieloną krzewinką osiągającą wysokość do 20cm i średnicę do 2m. Rozmnaża się, wytwarzając długie i smukłe pędy wegetatywne, które płożą się i ukorzeniają w glebie. Drobne, eliptyczne liście o lśniącej, skórzastej powierzchni są brązowawe wiosną, ciemnozielone latem i różnobarwne jesienią. Żurawina kwitnie od maja do czerwca. Jej różowe, rurkowane kwiaty są zebrane w kiście. Owoce dojrzewają od sierpnia do października osiągając około 2,5cm średnicy. Ich kolor przechodzi od białego do ciemnoczerwonego. Zbiór ma miejsce późną jesienią. Kuliste jagody są jadalne, mocno kwaśne, o lekko jabłkowym posmaku.

Żurawina pochodzi z Ameryki Północnej, jest również powszechnie uprawiana w Europie i Rosji. W stanie dzikim zasiedla bagna i mokradła; preferuje stanowiska silnie i umiarkowanie nasłonecznione położone na wilgotnych lub podmokłych glebach ubogich w wapń i bogatych w torf. Wymaga gleb o kwaśnym odczynie w granicach 4-4,5 pH, ubogich w składniki odżywcze.

TRADYCYJNE ZASTOSOWANIA

Żurawiny były używane przez rdzennych mieszkańców Ameryki Północnej jako składnik wielu potraw oraz barwnik. Ze względu na swe lecznicze właściwości były także stosowane w leczeniu chorób pęcherza i nerek oraz w leczeniu ran.
Europejscy osadnicy zetknęli się po raz pierwszy z owocami żurawiny za sprawą Indian z Massachusetts, którzy nazywali tę roślinę „sassamanash". Rozpoczynając uprawę krzewinki do celów spożywczych na początku XIX wieku, osadnicy nadali jagodom nazwę żurawina, ponieważ łodyżka z kwiatem przypomina kształtem żurawia. Nowo odkryta roślina jadalna wkrótce zawędrowała do Europy, gdzie w krótkim czasie bardzo się rozpowszechniła. Współcześnie prowadzi się uprawę żurawiny na sztucznych bagnach, kontrolując warunki glebowe i nawodnienie.

Walory kosmetyczne.

Żurawiny są bogatym źródłem witaminy C, soli mineralnych, garbników, kwasów organicznych takich jak kwas jabłkowy i cytrynowy oraz mikroelementów. Wyciąg z żurawiny jest zalecany do pielęgnacji młodej skóry z uwagi na swoje silne własności bakteriobójcze, przeciwutleniające i ściągające. Ze względu na działanie ożywcze i tonizujące używa się go także jako dodatku do żeli i kremów przeznaczonych do pielęgnacji „ciężkich nóg" oraz jako składnika produktów do pielęgnacji włosów.

Vaccinium Myrtillus Fruit Extract

» wyciąg z owoców borówki czarnej

POCHODZENIE: Ameryka Północna, Środkowa i Północna Europa

Wiadomości botaniczne, pochodzenie i tradycja zastosowania.

Borówka czarna, zwana również czernicą lub czarną jagodą, to niewielka krzewinka rosnąca najczęściej na wrzosowiskach i w warstwie runa leśnego. Występuje w umiarkowanych i podbiegunowych rejonach Europy Środkowej i Północnej, ale można ją też spotkać w Ameryce Północnej i w Azji. Ta kwasolubna roślina rośnie chętnie na piaszczystych i ubogich glebach i jest bardzo trudna w uprawie. Większość zbiorów pochodzi więc z roślin dziko rosnących.

Krzewinka borówki czarnej ma małe, jasnozielone liście i różowawe, dzwonkowate kwiaty. Jagody są czarne z niebieskim nalotem i rosną pojedynczo lub w parach na szypułkach. Niebieski nalot łatwo się ściera, odsłaniając błyszczącą, czarną skórkę jagody. Owoce są bardzo miękkie i soczyste, dlatego zbierane są ręcznie lub za pomocą specjalnych grabek. Ciekawostką jest to, że w krajach skandynawskich można zgodnie z prawem zbierać borówki nawet na cudzym gruncie. Czerwony lub fioletowy miąższ owoców bardzo brudzi palce i barwi usta, dlatego miąższ i liście borówki stosowano od dawna jako barwnik.

Ludzie od wieków uważali borówki za bardzo pożywne owoce. Lecznicze właściwości tej rośliny odkryto w średniowieczu i stosowano ją na problemy z woreczkiem żółciowym, niestrawność, a także kaszel, gruźlicę, szkorbut i inne dolegliwości związane z niedoborem witaminy C. Napar z suszonych liści borówki znany był w medycynie ludowej jako środek odkażający i lek na cukrzycę, ponieważ miał obniżać poziom cukru we krwi. Świeże owoce borówki mają działanie przeczyszczające, a suszone leczą biegunkę. Wyciąg z borówki poprawia również zdolność widzenia w nocy. W czasie II wojny światowej piloci brytyjskiego RAF-u dostawali do jedzenia świeże borówki lub wyciąg z borówek, aby lepiej widzieć w czasie nocnych misji.

Obecnie borówki to dziko rosnący rarytas. Owoce spożywa się świeże lub suszone. Stanowią doskonały składnik dżemów, soków, ciast i wielu innych deserów. Borówka jest też nadal stosowana jako roślina lecznicza. Badania naukowe wykazały, że spożywanie jagód borówki poprawia mikrokrążenie krwi, co zmniejsza ryzyko niektórych chorób układu sercowo-naczyniowego i chorób narządu wzroku, a także raka. Sok z borówki działa przeciwgorączkowo oraz może być stosowany do płukania jamy ustnej, ponieważ wykazuje działanie przeciwzapalne, ściągające i odkażające.

Walory kosmetyczne.

Wyciąg z owoców borówki stosuje się jako składnik łagodzący w kosmetykach do pielęgnacji skóry wrażliwej, podrażnionej lub odbarwionej oraz jako delikatny środek oczyszczający i ściągający w tonikach do przemywania twarzy. Szampony i odżywki z wyciągiem z borówki działają przeciwłupieżowo i sprawiają, że tłuste i matowe włosy odzyskują świeżość i blask.

Vanillyl Butyl Ether

Aktywna substancja rozgrzewająca, nie powodująca podrażnień skóry.

Vegetable Oil

Olej tłoczony pochodzenia roślinnego, zawierający przede wszystkim trójglicerydy kwasów tłuszczowych. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Verbena Officinalis Leaf Extract

» organiczny wyciąg z liści werbeny pospolitej

POCHODZENIE: Europa

Wiadomości botaniczne, pochodzenie i tradycja zastosowania.

Werbena, znana od wieków jako święte ziele, uważana była dawniej za roślinę zapewniającą ochronę przed złymi mocami. Ludzie od wieków przypisywali tej smukłej, śródziemnomorskiej bylinie niezwykłe właściwości. Dzięki powiązaniom z siłami boskimi i nadprzyrodzonymi werbena miała wspomagać kreatywność artystów i potencję mężczyzn, a kobietom służyła jako środek antykoncepcyjny. Umieszczano ją na ołtarzach poświęconych Wenus i Dianie i wykorzystywano do rytualnego oczyszczania powietrza w domach i świątyniach. Naszyjnik z werbeny miał chronić przed bólem głowy. Roślinę wykorzystywano również do opatrywania ran i ukąszeń węży. Uważano również, że werbena ma właściwości odprężające oraz leczy depresję i bezsenność, dodając sił witalnych i poprawiając ogólną kondycję organizmu.

Werbena to wysoka roślina o rzadkich liściach i małych kwiatach osadzonych na czubkach długich łodyg. Rozprzestrzenia się z łatwością na nasłonecznionych nieużytkach i poboczach dróg. Obecnie obszar jej występowania obejmuje większość terytorium Europy. Werbenę cenili nie tylko starożytni Grecy i Rzymianie, ale również celtyccy druidzi, którzy wykorzystywali tę roślinę do wróżbiarstwa i rytualnego oczyszczania świętych miejsc. Celtowie odkryli również, że werbena łagodzi bóle reumatyczne, leczy choroby pęcherza moczowego i wspomaga gojenie się ran.

W średniowieczu werbenę utożsamiano z magią i czarami. Czarownice dodawały ją do napojów miłosnych i talizmanów chroniących przed urokami. Z werbeny sporządzano też maści na wypędzanie chorób spowodowanych przez demony, co ma zapewne związek ze starym chrześcijańskim podaniem, w którym po zdjęciu Chrystusa z krzyża jego rany zagojono właśnie werbeną. Kilka wieków później werbena zyskała również sławę jako środek zapachowy odstraszający wampiry.

Werbenę zbierano i suszono wczesnym latem. W medycynie ludowej susz stosowano wewnętrznie jako środek na bóle głowy, gorączkę, choroby pęcherza moczowego, skąpą laktację i wyczerpanie nerwowe. Werbena stosowana zewnętrznie służyła do leczenia drobnych urazów i ran. Z czasem roślina dotarła również do Azji i Japonii, a wraz z pierwszymi osadnikami także do Ameryki Północnej. W medycynie ajurwedyjskiej stosowana jest do higieny jamy ustnej, wzmocnienia zębów i dziąseł oraz jako środek antykoncepcyjny.

Obecnie werbena stosowana jest nadal do leczenia chorób o podłożu nerwowym, jako środek wspomagający trawienie, a także jako lek na przeziębienie, gorączkę, grypę, drgawki i zapalenie gałki ocznej. Jako naturalny środek pobudzający werbena łagodzi bóle głowy i migreny, działając odprężająco i wzmacniająco na cały organizm. Chociaż werbeny nie należy jej stosować w okresie ciąży, to jest ona pomocna podczas porodu i później w okresie karmienia, ponieważ wspomaga laktację.

Walory kosmetyczne.

Dzięki swoim właściwościom wyciąg z liści werbeny znalazł również zastosowanie w tworzeniu kosmetyków. Dzięki zawartości tanin i wiążących wodę substancji kleistych ekstrakt ma bardzo silne działanie zmiękczające i ściągające. Z tego powodu stosowany jest w produktach wspomagających gojenie ran, ukąszeń i innych uszkodzeń skóry. Substancja tworzy na podrażnionej powierzchni skóry ochronną warstwę antyseptyczną, co wspomaga regenerację tkanek. Werbena to również doskonały środek łagodzący stosowany w mleczkach i tonikach do skóry wrażliwej i podrażnionej na skutek takich chorób, jak wyprysk lub zapalenie skóry. Werbenę stosuje się również do produkcji kosmetyków do higieny zębów i jamy ustnej, ponieważ wzmacnia zęby i dziąsła.

Vitis Vinifera (Grape) Leaf Extract

» wyciąg z liści czerwonej odmiany winorośli

POCHODZENIE: Tunezja, Południowa Europa, Południowo-Zachodnia Azja

Wiadomości botaniczne, pochodzenie i tradycja zastosowania.

Winorośl to pnący krzew, którego obwód może osiągnąć 1m u podstawy. Jego długość może wynieść nawet 30m. Roślina przyczepia się do podpór przy pomocy wąsów pędowych, którymi ciasno je oplata. Liście o sercowatym pokroju, z wierzchu nagie, a od spodu omszone, są osadzone na długich szypułkach i posiadają charakterystyczną, pięcioklapową budowę. W zależności od odmiany pąki kwiatowe formują się w trakcie sezonu wegetacyjnego albo też w zimie, jeżeli kwitnienie przypada na wiosnę następnego roku. Soczyste jagody o owalnym lub kulistym kształcie tworzą kiście liczące od sześciu do trzystu owoców. Jagody u różnych odmian uprawnych mają różne kolory: purpurowy, czarny, ciemnoniebieski, żółty, zielony lub różowy.

Winorośl wywodzi się z południowej Europy i południowo-zachodniej Azji; obecnie jednak różne odmiany winorośli można spotkać na obydwu półkulach na szerokościach geograficznych charakteryzujących się klimatem umiarkowanym.

TRADYCYJNE ZASTOSOWANIA

Już 1500 lat p.n.e. winorośl była uprawiana przez Greków i Egipcjan, później zaś Rzymian. Jednak najstarsze dowody wskazują na to, że uprawę winorośli prowadzono już w epoce neolitu.

Winorośl najlepiej rośnie na dobrze nawodnionych glebach zasadowych, które zatrzymują odpowiednią ilość wilgoci - najlepiej na zboczach. Ważnym czynnikiem jest zdolność gleby do nagrzewania się i odbijania ciepła, które ogrzewa krzew winny, wspomagając dojrzewanie winogron.

Owoce tradycyjnie spożywano na surowo, świeże albo suszone, lub też używano do produkcji wina. Wiele kultur basenu Morza Śródziemnego wykorzystuje również liście winorośli do celów kulinarnych. W medycynie ludowej liście winorośli stosowano jako środek hamujący krwawienie oraz łagodzący stany zapalne i uśmierzający ból.

Wierzono także, że liście winorośli wplecione w bukiet ślubny zapewnią pomyślność młodożeńcom.

Walory kosmetyczne.

Liście czerwonej odmiany winorośli są bogatym źródłem węglowodanów, protein, soli mineralnych, kwasów organicznych, terpenoidów, witamin i związków fenolowych takich jak kwasy fenolowe, flawonoidy i garbniki. Liście winorośli słyną z niezwykle silnych właściwości przeciwutleniających i przeciwstarzeniowych, w związku z czym zaleca się ich stosowanie w produktach do pielęgnacji skóry dojrzałej i narażonej na stres. Ponadto pobudzają one mikrokrążenie, dzięki czemu stanowią idealny składnik produktów do pielęgnacji skóry z przebarwieniami oraz do walki z obrzękami oczu. Są ważnym komponentem produktów przeznaczonych do masażu nóg i stóp. Liście czerwonych odmian winogron zawierają ponadto substancje o działaniu tonizującym, ściągającym, zmiękczającym i remineralizującym. Te własności sprawiają, że liście winogron znajdują zastosowanie w pielęgnacji matowej i zmęczonej skóry oraz wiotkich, pozbawionych blasku i puszystości włosów. Liście winogron są również skutecznie działającym składnikiem produktów do ochrony przeciwsłonecznej.

Vitis Vinifera (Grape) Seed Oil

» organiczny olej z pestek winogron

POCHODZENIE: Południowa Europa, Południowo- Zachodnia Azja

Wiadomości botaniczne, pochodzenie i tradycja zastosowania.

Vitis vinifera, czyli winorośl winna, to pnącze o średnicy do około metra u podstawy i wysokości do 30 m. Pnie się za pomocą wąsów czepnych. Pięcioklapowe dłoniaste liście, umieszczone na długich ogonkach, są szorstkie od góry, a od spodu omszałe. W zależności od odmiany pąki kwiatowe pojawiają się pod koniec sezonu wzrostu lub w czasie zimy i rozkwitają wiosną następnego roku. Grona składają się z od sześciu do trzystu jagód o gładkiej skórce i półprzezroczystym miąższu. Jagody mogą mieć różne kolory, od czerwonego, poprzez czarny, niebieski, żółty czy zielony po różowy.

Winorośl pochodzi z południowej Europy i południowo-zachodniej Azji, ale obecnie rośnie w umiarkowanych szerokościach geograficznych na obu półkulach. Uprawę winorośli rozpoczęli około 1500 lat p.n.e. Grecy i Egipcjanie, a przejęli ją Rzymianie. Winorośl lubi dobrze zdrenowane gleby zasadowe i rośnie najlepiej na zboczach. Gleba powinna również zatrzymywać i oddawać ciepło, aby wspomóc dojrzewanie owoców.

Owoce je się na surowo, świeże lub suszone, lub wykorzystuje do produkcji wina. Z nasion wytłacza się na zimno olej, bogaty w niezbędne kwasy tłuszczowe, takie jak kwas linolowy. Olej z pestek winogron jest często stosowany w kuchni z uwagi na przypisywane mu właściwości zdrowotne. Ma poprawiać krążenie i ruchomość stawów oraz łagodzić objawy uczuleń i astmy dzięki hamowaniu syntezy histamin.

Walory kosmetyczne.

Olej z pestek winogron jest również szeroko stosowany w kosmetyce jako składnik zmiękczający i przeciwutleniający. Ma lekką konsystencję, szybko się wchłania i wykazuje działanie ściągające, dzięki czemu napina i tonizuje skórę. Olej z pestek winogron działa również regenerująco - łagodzi oparzenia słoneczne oraz redukuje rozstępy i zmarszczki. Jest składnikiem wielu kosmetyków, takich jak produkty przeciwstarzeniowe, do pielęgnacji ciała, po opalaniu, a także olejki do masażu i balsamy do ust.

Xanthan Gum

Naturalny cukier, polisacharyd wytwarzany z glukozy przez mikroorganizmy. Służy jako środek zagęszczający, dobrze tolerowany przez skórę. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Zea Mays (Corn) Silk Extract

» wyciąg ze znamion kukurydzy zwyczajnej

POCHODZENIE: Europa, Ameryka Środkowa, Ameryka Północna

Wiadomości botaniczne, pochodzenie i tradycja zastosowania.

Kukurydza zwyczajna to roślina jednoroczna o pojedynczym źdźble osiągającym do 2,5 m wysokości. Mocna łodyga ma walcowaty przekrój, widoczne węzły i duże liście. Roślina wytwarza kwiatostany męskie osadzone na wierzchołkach źdźbeł oraz kwiatostany żeńskie, otulone delikatnymi przylistkami i zawierające kłoski z kwiatami. Szczytowe części ich słupków to tzw. znamiona kukurydzy, mające postać żółtych, jedwabistych nitek. Owoce kukurydzy to gładkie, żółte, fioletowe lub czerwone ziarniaki o zaokrąglonym kształcie. Kukurydza pochodzi z Ameryki Środkowej i od dawna uprawiana była jako roślina zbożowa w Meksyku i w Peru. Liczne odmiany kukurydzy uprawiane są obecnie na całym świecie, zwłaszcza w południowej Francji.

Jako pierwsi kukurydzę zaczęli uprawiać rdzenni mieszkańcy Ameryki, dla których roślina ta stała się nieodłączną częścią diety, wierzeń i obrzędów. Różne plemiona wypracowały różne lecznicze zastosowania rośliny. Świeże i szybko pleśniejące znamiona kukurydzy miały na przykład ułatwiać poród. Napar z mąki kukurydzianej stosowano na niestrawność, a także do przyrządzania napojów rytualnych.

Walory kosmetyczne.

Wyciąg ze znamion kukurydzy ma właściwości kojące, oczyszczające, remineralizujące i odbudowujące. Dlatego stosowany jest w kosmetykach do pielęgnacji ciała, kosmetykach zwiększających objętość cienkich i delikatnych włosów, kremach do rąk, kosmetykach do pielęgnacji dojrzałej lub zniszczonej skóry twarzy, a także preparatach przeciwtrądzikowych. Olej kukurydziany, wykazujący działanie nawilżające, odbudowujące, ochronne i przeciwstarzeniowe, stosowany jest w kremach pod oczy i kremach przeciwzmarszczkowych przeznaczonych do skóry suchej i dojrzałej. Jest też popularnym składnikiem odżywczych balsamów do ust i nawilżających balsamów do ciała.

Zea Mays (Corn) Starch

Naturalna skrobia kukurydziana otrzymywana z ziaren kukurydzy. Dodaje skórze jedwabistości, działa łagodząco. Skrobia kukurydziana stanowi bezpieczny zamiennik talku w produktach do pielęgnacji niemowląt, stosowana jest jako składnik kremów osłonowych przeciw odparzeniom, chroniących skórę przed wilgocią i zapewniających uczucie suchości. Stosowana w preparatach na bazie wody pełni funkcję zagęstnika. Aprobowana przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Zinc Oxide

Tlenek cynku, biel cynkowa. Doskonały filtr fizyczny mineralnego pochodzenia. Chroni zarówno przed promieniowaniem UVA jak i UVB. Odbija promieniowanie UV od powierzchni skóry. Dzięki swej cząsteczkowej budowie nie przenika w głąb skóry, nie powodując uczuleń ani kontaktowych zapaleń skóry. Posiada ponadto działanie antybakteryjne i antyseptyczne. Aprobowany przez ECOCERT do stosowania w kosmetykach naturalnych.

Zingiber Officinale (Ginger) Root Extract

» organiczny wyciąg z kłączy imbiru

POCHODZENIE: Południowo-Zachodnia i Środkowa Azja, Ameryka Środkowa, Afryka

Wiadomości botaniczne, pochodzenie i tradycja zastosowania.

Imbir to wieloletnia roślina zielna osiągająca wysokość 120 cm. Posiada prostą łodygę i lancetowate, jasnozielone liście. Przypomina wyglądem bambus lub niektóre gatunki traw, chociaż należy do innej rodziny roślin. Kwiaty imbiru, rosnące na długich szypułkach, tworzą gęste kłosowate kwiatostany złożone z żółtawych kwiatów z fioletowymi warżkami i umieszczonymi poniżej płatków kielicha, żółto-zielonymi przysadkami. Niestety, kwitnące rośliny spotyka się rzadko, bowiem większość uprawianego imbiru jest niepłodna.

Roślina wyrasta z pokrytego brodawkami, silnie rozgałęzionego kłącza (podziemnej łodygi), przypominającego nieco bulwę. Kłącza imbiru są niezwykle aromatyczne, a ich wyjątkowy, świeży smak sprawia, że stanowią powszechnie używaną przyprawę w kuchniach całego świata.

Imbir wywodzi się z regionów Środkowej i Południowo-Zachodniej Azji, charakteryzujących się klimatem zwrotnikowym. Obecnie roślina ta jest również uprawiana w Ameryce Łacińskiej, Afryce i Południowo-Wschodniej Azji. Połowa światowej produkcji imbiru pochodzi z Indii, chociaż uważa się, że imbir najlepszej jakości uprawia się na Jamajce.

Świeży imbir to jedna z podstawowych przypraw używanych w kuchniach azjatyckich. Dodaje się go do marynowanych warzyw, ostrych sosów oraz past curry. Na Zachodzie jest dodatkiem do ciast, herbatników, przetworów owocowych i napojów.

Właściwości lecznicze imbiru są znane od stuleci. Świeże i suszone kłącza były stosowane w starożytnej medycynie chińskiej i indyjskiej przez ponad 2000 lat. Świeży imbir podawano jako lek na przeziębienia i związane z nimi dolegliwości, środek przeciwwymiotny, lek na astmę, kaszel, kolki, palpitacje serca, obrzęki, brak łaknienia oraz reumatyzm. Pastą ze sproszkowanego suszonego imbiru nacierano skronie, by złagodzić bóle głowy. Dowiedziono także, że imbir skutecznie powstrzymuje mdłości wywołane przez chorobę lokomocyjną, ciążę lub chemioterapię.

Walory kosmetyczne.

Wyciąg z kłączy imbiru zawiera naturalne przeciwutleniacze, które skutecznie hamują działanie wolnych rodników na skórę, powodując ich rozpad na prostsze, nieszkodliwe związki. Ponadto wyciąg z kłączy imbiru jest w stanie całkowicie powstrzymać proces rozkładu kolagenu, tym samym przyczyniając się do zachowania elastyczności skóry. Z tego powodu imbir stanowi idealny składnik produktów odmładzających i przeciwstarzeniowych, a także produktów ujędrniających skórę i modelujących sylwetkę.
Imbir słynie także z właściwości przeciwbakteryjnych i przeciwzapalnych: jest stosowany jako środek łagodzący w produktach złuszczających, a także jako środek zmniejszających ból i objawy zapalne w produktach łagodzących bóle mięśni i stawów. Bywa również dodawany do produktów przeciwłupieżowych.

Zingiber Officinale Root Oil

» olejek imbirowy

POCHODZENIE: Środkowa i Południowo-Zachodnia Azja, Ameryka Środkowa, Afryka

Wiadomości botaniczne, pochodzenie i tradycja zastosowania.

Imbir to wieloletnia roślina zielna osiągająca wysokość 120 cm. Posiada prostą łodygę i lancetowate, jasnozielone liście. Przypomina wyglądem bambus lub niektóre gatunki traw, chociaż należy do innej rodziny roślin. Kwiaty imbiru, rosnące na długich szypułkach, tworzą gęste kłosowate kwiatostany złożone z żółtawych kwiatów z fioletowymi warżkami i umieszczonymi poniżej płatków kielicha, żółto-zielonymi przysadkami.

Niestety, kwitnące rośliny spotyka się rzadko, bowiem większość uprawianego imbiru jest niepłodna. Roślina wyrasta z pokrytego brodawkami, silnie rozgałęzionego kłącza (podziemnej łodygi), przypominającego nieco bulwę. Kłącza imbiru są niezwykle aromatyczne, a ich wyjątkowy, świeży smak sprawia, że stanowią powszechnie używaną przyprawę w kuchniach całego świata.
Imbir wywodzi się z regionów Środkowej i Południowo-Zachodniej Azji, charakteryzujących się klimatem zwrotnikowym. Obecnie roślina ta jest również uprawiana w Ameryce Łacińskiej, Afryce i Południowo-Wschodniej Azji. Połowa światowej produkcji imbiru pochodzi z Indii, chociaż uważa się, że imbir najlepszej jakości uprawia się na Jamajce.

Świeży imbir to jedna z podstawowych przypraw używanych w kuchniach azjatyckich. Dodaje się go do marynowanych warzyw, ostrych sosów oraz past curry. Na Zachodzie jest dodatkiem do ciast, herbatników, przetworów owocowych i napojów.
Właściwości lecznicze imbiru są znane od stuleci. Świeże i suszone kłącza były stosowane w starożytnej medycynie chińskiej i indyjskiej przez ponad 2000 lat. Świeży imbir podawano jako lek na przeziębienia i związane z nimi dolegliwości, środek przeciwwymiotny, lek na astmę, kaszel, kolki, palpitacje serca, obrzęki, brak łaknienia oraz reumatyzm. Pastą ze sproszkowanego suszonego imbiru nacierano skronie, by złagodzić bóle głowy. Dowiedziono także, że imbir skutecznie powstrzymuje mdłości wywołane przez chorobę lokomocyjną, ciążę lub chemioterapię.

Walory kosmetyczne.

Imbir zawiera naturalne przeciwutleniacze, które skutecznie hamują działanie wolnych rodników na skórę, powodując ich rozpad na prostsze, nieszkodliwe związki. Ponadto imbir stanowi idealny składnik produktów odmładzających i przeciwstarzeniowych, a także produktów ujędrniających skórę i modelujących sylwetkę.
Imbir słynie także z właściwości przeciwbakteryjnych i przeciwzapalnych: jest stosowany jako środek łagodzący w produktach złuszczających, a także jako środek zmniejszających ból i objawy zapalne w produktach łagodzących bóle mięśni i stawów. Bywa również dodawany do produktów przeciwłupieżowych.

Pomoc:

1. http://www.phenome.pl
2. http://www.zrobsobiekrem.pl